Het ontstond niet zomaar

04-04-2025

Het ontstond niet zomaar.

Ik begon niet zomaar met yoga omdat het trendy is of goed oogt op foto's. Ik dook ook niet in TRE omdat het een hype aan het worden is. Was het maar zo gemakkelijk...

Ik kwam erbij in mijn zoektocht naar heling, in mijn zoektocht naar hoe ik met emotionele pijn kon omgaan, hoe ik kon verwerken wat lang achter sleutel en grendel zat.

Zich verlaten voelen, verraden voelen, geleerd hebben dat, hoe zwaar het ook is, ik het maar zelf moet oplossen. En volhouden, volhouden, en doen, vooral veel doen, en doen alsof het prima gaat… totdat het niet meer kon. Totdat mijn lichaam zo overspannen was dat het instortte en er geen woorden meer kwamen, alleen tranen.

Gelukkig was er de mat.

Gelukkig was er de stem van een docente die me door die tunnel leidde. Gelukkig kwamen er mensen op mijn pad door wie ik me begrepen voelde en met wie ik mijn diepste pijn kon delen – zonder oordeel te hoeven horen.

Gelukkig leerde ik steeds meer mijn lichaam voelen.

Daarvoor waren emoties, gedachten en lichamelijke sensaties als losse eilanden. Het voelde alsof ze niets met elkaar te maken hadden. Maar dan begonnen de verbindingen te ontstaan. Ik begon mijn lichaam te vertrouwen – in wat wel en niet goed voor me is, in alle subtiele reacties van mijn systeem. En ik leerde dat te volgen.

Gelukkig kwamen er ervaringen op mijn pad

waardoor ik de muren die ik had opgetrokken, steen voor steen – toch voor een deel – kon afbreken.

Ik vond geborgenheid in mijn eigen lijf.

Door vele uren yoga en – en dat was de grote life-changer – TRE. Mijn lichaam trilde soms al als ik yoga deed. Luisterend naar mijn lichaam zocht ik uit wat het betekende en hoe ik me erin kon verdiepen. En dit was een game-changer…

Ik heb er zo ontzettend veel van geleerd.

Over mens-zijn. Over verbonden zijn. Over vertrouwen in je lijf. Over wat er allemaal in je omgaat terwijl je er totaal geen benul van hebt!

Mijn proces is nog lang niet af.

Het leven brengt steeds nieuwe triggers met zich mee. Dingen uit het verleden duiken ineens weer op en komen keihard binnen… Hoe meer je de laagjes afpelt, hoe intenser het wordt. Maar ook zoveel echter.

Ik huil terwijl ik dit schrijf…

Yoga & TRE zijn mijn bondgenoten geworden.

En de natuur. En – mijn lijf. Bondgenoten om laagjes van overlevingsstrategieën te doorprikken, omdat ze niet meer dienen. Bondgenoten om onvoorwaardelijke liefde aan mezelf te geven. Bondgenoten om de pijn en de worsteling van anderen te zien en hen erdoorheen te helpen.

Want schuld geven en in een slachtofferrol kruipen helpt niet.

Dan ga je een ander verhaal geloven, een ander laagje opdoen, een nieuwe muur optrekken. We zijn allemaal verzeild geraakt in deze menselijke ervaring en kunnen maar – tot een bepaald punt – vanuit ons verhaal, onze kwetsuren handelen, er verschijnen. Soms is er gewoon niets aan te doen.

Toch geloof ik dat we stilaan op het punt gekomen zijn waarop we verantwoordelijkheid dienen te nemen voor het verhaal dat we onszelf vertellen, voor ons eigen proces.